30. Epilog

Minęły już trzy lata od narodzin Vanessy. Od tamtego czasu w rodzinie Cullenów nie było żadnych kłopotów. Vanessa szybko rosła, a nawet szybciej od Renesme i wyglądała już na szesnastoletnią dziewczynę, a do tego jest mądrzejsza od niejednego dorosłego. Gdy miała dwa tygodnie umiała perfekcyjnie mówić i chodzić. Swoim darem pomogła także Alice, której ciąża przebiegała w taki sam sposób jak Rose. Teraz Renesmee, Vanessa i Elisabeth, córeczka Alice i Jaspera, są najlepszymi przyjaciółkami. Wszystkie wyglądają jakby miały po szesnaście lat. Są piękne i zdrowe, a do tego każda jest utalentowana. Vanessa potrafi uzdrowić każde żywe stworzenie, Renesmee poprzez dotyk przekazać każdą swoją myśl, a jej umysł jest otwarty dla wszystkich, a Elisabeth potrafi wprowadzić w głęboki stan hipnozy. Rose i Emmett nadal darzą siebie wielką miłością, która z dnia na dzień owocuje i staje się mocniejsza. Pilnują swojej córeczki jak oczka w głowie i pragną aby była szczęśliwa. Ma wszystko czego tylko zachce i nigdy nie narzeka na swoje życie. Vanessa nie ma przed rodzicami żadnych tajemnic. Z Rose są jak najlepsze przyjaciółki i nie jedna matka im zazdrości. Z Emmettem także ma wspaniałe stosunki. Raz się z nim pokłóciła, a było to wtedy gdy Vanessa po raz pierwszy się pomalowała, a Emmett uznał, że jest jeszcze na to za młoda. Wtedy nie odzywali się ze sobą przez tydzień, ale pogodzili się i od tamtej pory nigdy nie było pomiędzy nimi żadnej sprzeczki. Wszyscy nadal mieszkają w Denali. Codziennie spotykają się i spędzają razem każdą wolną chwilę. Ich rodzina jeszcze nigdy nie była taka szczęśliwa. Teraz także siedzą w wielkim salonie u Esme i Carlisle' a wspominając dawne czasy.
- A ja nigdy nie zapomnę dnia w którym znalazłem Rosalie. - powiedział Emmett, gdy Alice skończyła opowiadać historię jej i Jaspera.
- Znam tę historię już na pamięć, ale ona jest taka piękna. Tato opowiedz ją jeszcze raz. Proszę! - Vanessa nie mogła wysiedzieć na miejscu.
- Dobrze, dobrze, ale usiądź spokojnie. Hymm.. Od czego by tu zacząć?
- Najlepiej od początku. - powiedziała Rosalie przytulając się do męża.
- Dobrze. Byłem wtedy na polowaniu. Nagle poczułem intensywny zapach krwi. Wiedziałem, że to jest krew człowieka, ale nie mogłem się powstrzymać i pobiegłem. Leżała na polanie, cała we krwi. Próbowała popełnić samobujstwo, ale ja jej to uniemożliwiłem. Zaniosłem ją do Carlisle' a, a ten ją zmienił. Od razu się w niej zakochałem, ale bałem się jej powiedzieć.
- Tak. Ja także bałam się wyznać swoje uczucia. To Emmett pierwszy się przełamał. - dodała Rosalie, patrząc na Emmetta z taką miłością w oczach, że nie jeden by im pozazdrościł.
- Powiedziałem, że ją kocham i wtedy Rose także wyznała mi swoje uczucia. Byłem wtedy najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Przeprowadziliśmy się do Forks, a tam spotkaliśmy Belle, Edwarda i Nessie. Jakiś czas później postanowiłem oświadczyć się Rosalie.
- Gdy wręczył mi pierścionek, odebrało mi mowę. Na szczęście w porę się ocknęłam i powiedziałam "tak".
- Odbył się piękny ślub. Nigdy nie zapomnę momentu, gdy Rosalie ubrana cała na biało kroczyła w moją stronę.
- Tak. Stał przy ołtarzu i wpatrywał się we mnie oczami pełnymi miłości.
- A pomyślałby ktoś, że prawie nie doszło do ślubu.
- Nigdy nie chcecie powiedzieć mi dlaczego.. Jakaś wielka tajemnica, czy coś? - marudziła Vanessa.
- Powiedzmy, że twoja mama podczas swojego wieczoru panieńskiego zabawiła się trochę bardziej niż powinna..
- Jasper, jeśli ci życie miłe, przymknij się! - Rosalie zrobiła się czerwona ze złości, a inni zaśmiali się krótko. Emmett kontynuował dalej: 
- Po weselu wyruszyliśmy w podróż poślubną.
- Wtedy zrobiliście mnie. - dodała Vanessa,  wciskając się pomiędzy Rose i Emmetta i przytulając ich.
- Tak. Choć był to najtrudniejszy moment w naszym związku nigdy nie żałuję, że tak się stało. Cały czas pamiętam moment w którym zobaczyłam Cię po raz pierwszy, zwłaszcza, że zaraz po tym odleciałam na kilka dni.
- Ale wróciłaś i to jest najważniejsze. - zakończył Emmett, a później namiętnie pocałował Rosalie.
- Blee.. - Edward wkładał palec do buzi, udając, że wymiotuje.
- Ty, ty! Ja nic nie mówiłem gdy ty i Bella migdaliliście się i nie powiem co jeszcze na środku salonu. Rose wysłała mnie po jakąś bluzkę, którą pożyczała Belli. Nie chciałem Wam przeszkadzać. - gdyby Bella mogła się rumienić jej twarz byłaby cała czerwona.
- Oszczędź szczegółów. Chociażby ze względu na dzieci. - Edward zgrzytał zębami ze złości, a wszyscy w salonie śmieli się w głos.
- Oj, dzieci, dzieci! Rose, Emmett, wasza historia jest naprawdę piękna. Wszystkie historie, które tu opowiedzieliście były naprawdę piękne! - powiedziała Esme.
- To teraz ty dziadku opowiedz historię twoją i babci. - powiedziała Elisabeth.
- Moją i babci? Dobrze. A więc od początku.. - Carlisle zaczął opowiadać, a wszyscy słuchali go z wielkim zainteresowaniem i uśmiechem na ustach.
 I taka to była historia. Udowodniła nam, że wszyscy zasługują na miłość i mogą spełniać swoje marzenia. Wystarczy tylko wierzyć i mocno chcieć...


___________________________________________________________

To już jest koniec.. :D Wiecie co? Nie mogę w to uwierzyć.. Jak zakładałam bloga( jeszcze z Pauliną ) myślałam sobie, że będzie tu strasznie dużo rozdziałów, że będę miała tego bloga przez kilka lat, a tu proszę. Zakończyłam historię Rosalie i Emmetta. Gdy dodałam epilog, zaczęłam czytać tę historię od początku. Pierwsze rozdziały, które były straszne ( nie oszukujmy się ), a później następne, dłuższe, lepsze i tak, aż do epilogu. Były momenty, w których mówiłam, że mogło być inaczej, że to tu nie pasuje i tak dalej, ale co ja na to poradzę. Już nic nie zmienię. Mam tylko ogromną nadzieję, że ta historia się Wam podobała i nie żałujecie, że ją poznałyście :) Dziękuję za wszystkie wspaniałe komentarze, które podnosiły mnie na duchu i motywowały do pisania :) Jesteście Kochani ;**! <3  Wiem, że epilog jest krótki, ale myślę, że mi to wybaczycie :) Szczerze mówiąc jest mi smutno, że pod ostatnią notką były tylko dwa komentarze, ale dziękuję za nie!! Jeśli ktoś natrafi jeszcze na tego bloga i będzie miał ochotę skomentować, proszę bardzo. Mimo, że skończyłam tę historię, będę tu zaglądać! Obiecuję :)
Teraz zapraszam Was na mojego nowego bloga.. Czasami tylko nadzieja na lepsze jutro pozwala przetrwać kolejny bezbarwny dzień...   ( prolog już się pisze ) .
Jeszce raz! Bardzo Wam dziękuję i kocham!!! ; **.

Marta..